Wit gedekte tafels op ongelofelijke plekken

20 en 21 juli 2015

Inspiring Bali: een programma bestaande uit het bezoek van diverse tempelcomplexen en de rijstvelden bij Jatiluih. Inclusief lunch, zo stelt het programma. De dag begint echter even met geld trekken en wat boodschappen en dan door naar de eerste tempel. Helaas is het verkeer wederom erg taai en we skippen de eerste tempels om direct door te gaan naar het beschermde natuurgebied bij Jatiluih waar de mooiste rijstterrassen ter wereld liggen. De weg kronkelt omhoog langs de bergen en wordt steeds smaller. De chauffeur doet waarlijk kunstwerk. We vorderen traag maar gestaag en precies om 13.00 uur (we zijn dan al een flink aantal uren onderweg, slechts onderbroken door een overheerlijke stop bij de Starbucks!) arriveren we op het wereldberoemde uitkijkpunt bij Jatiluih. Foto opportunity! Dit is de plek met de golvende tegen de berg oplopende rijstvelden waarvan je altijd plaatjes ziet als het over Indonesië gaat. Ook alle reisgidsen hebben foto's hiervan. Aan de andere kant van de weg zijn restaurantjes. De gids doet enigszins vaag over de lunchlocatie. Aan de andere kant van de weg liggen restaurantjes. We maken foto's en dan nodigt de gids, die Sinada blijkt te heten, ons uit een paadje omlaag te lopen. Daar staat een rieten paviljoentje. Als we dichterbij komen zien we een bordje "private lunch". We lopen verder en zien dan om de hoek een smetteloos wit gedekte tafel waaraan vijf personen naast elkaar kunnen zitten met hun blik op de rijstvelden gericht. Er staat een fles witte wijn in een koeler en er zijn twee jongens bezig een maaltijd te bereiden! Dit is ongelofelijk! We gaan zitten en blijven ons verbazen over de combinatie van uitzicht en lunch. Heel bijzonder is het. We kijken heel actief en interessant is te horen wat iedereen ziet, los van de rijstvelden. Marc ziet tien soorten vogels, Marilou koeien en honden, Esther mensen op een scooter op een verder afgelegen weg, Joost een man die het land bewerkt met een te modern apparaat voor de omgeving en ik een boom met knalrode bloemen in de verte. We raken niet uitgekeken terwijl we genieten van saté van tonijn, kip en pannenkoekjes gevuld met kokos. Het is werkelijk onbeschrijfelijk. Wat een geweldige verrassing was dit. Het is toch wel mooi als een programmaonderdeel alle verwachtingen overtreft. Na de lunch stappen we in de auto richting een volgende tempel. Ook die bereiken we echter niet. In een dorpje vlak na de rijstvelden is een hindoe ceremonie aan de gang waaraan het hele dorp meedoet en die de weg totaal blokkeert. De ceremonie is bedoeld om de kwade krachten te keren. Een gemeenschap kan besluiten dit te doen als er bijv. veel zieken zijn, een slechte oogst is of veel overledenen achter elkaar. De vergadering van familiehoofden besluit daartoe in overleg met de priester van het dorp. Toen we aankwamen begonnen ze net. We stapten uit de bus en zijn de hele tocht meegelopen tot het einde van de hoofdweg. Ik denk dat we zeker een uur zo niet anderhalf uur met de mensen hebben meegewandeld. Bij ieder huis zat de familie klaar om te offeren, te bidden en gezegend te worden met het heilige water. De familie die aan de beurt was geweest sloot aan bij de groep. De mensen waren supervriendelijk. We mochten overal kijken en foto's maken. Ze hadden prachtige offerandes klaargemaakt met bloemen, voedingsmiddelen en wierook. Iedereen zag er schitterend uit. Bij voorkeur in het wit maar een andere kleur mocht ook. Zo'n grote ceremonie is erg uitzonderlijk. We zagen hier het geloof van de mensen in de praktijk en zoals Esther zei: hiervan leer je meer over het hindoeïsme dan van tien tempels. Ze heeft volkomen gelijk. De tempel konden we niet meer bezoeken want die was gesloten ondertussen maar we hadden iets veel mooiers gezien. Geleefd geloof gedeeld door een hele gemeenschap. Niet zwaar of luidruchtig maar licht en bescheiden en prachtig versierd. Terug in het hotel deden we rustig aan en aten een salade. 's Nachts om twee uur zouden we alweer worden opgehaald voor een wandeling naar de top van een vulkaan om daar de zonsopgang te zien.

Keurig om vijf voor twee was iedereen klaar! In dit gezelschap is dat een prestatie. We stapten in de bus gewapend met breakfastbox en twee kussens (voor miss Esther en miss Mary, zoals ze hier worden genoemd). De rit van ongeveer vijf kwartier verbaasde me in zoverre dat er hier veel straatverlichting blijkt te zijn, veel huizen fel verlicht zijn en winkeliers hun koopwaar gewoon op straat laten staan. Aan de voet van de Gunung Batur ontmoetten we twee nieuwe gidsen. We krijgen allemaal een zaklantaarn en beginnen de beklimming. Het eerste stuk gaat nog wel maar allengs wordt het gebied ruiger, wordt het echt klimmen en mijn tempo bepaalt helaas dat van de groep. Maar we komen ruim op tijd aan! We hebben het dan behoorlijk warm van de klim. Boven is het echter koud en vochtig. Gelukkig hebben we veel laagjes bij ons maar toch is het niet helemaal genoeg. We worden naar een uitzichtspunt geleid waar opnieuw zo'n gedekte tafel blijkt te staan. Het programma had het wel over breakfast on to of the volcano maar wij hadden eigenlijk een box in gedachten. Maar er werd keurig geserveerd, fruit, muesli en brood, sap, koffie en thee. Uiteraard was het daar koud en de spullen stonden er al even maar het was wel een bizarre ervaring. Aanvankelijk vonden we het zelfs een beetje gênant vooral omdat de andere tours, zoals die naast ons het allemaal wel met boxen deden. Maar dat raakten we gelukkig toch kwijt en we genoten boven de wolken van een spectaculaire zonsopgang. We hadden geluk. Het was een heldere dag en de punt van de berg tegenover ons stak boven de wolken uit. Aan de rand van het wolkendek vormde zich een rode gloed en rond half zeven kwam de zon spectaculair door de wolken omhoog. Marc en Joost leefden zich uit in de instellingen van de camera met prachtige resultaten. De ontberingen van de heenweg en de kou waren snel vergeten. We wandelden langs de kratermond en talloze makaken over een beter maar langer pad terug naar het parkeerterrein en rond elf uur waren we terug in het hotel. De rest van de dag was gewijd aan rust bij het zwembad, de massages in de Spa en een uitstapje in de avond naar Ubud waar we dankzij Marylou heerlijk hebben gegeten bij Casa Luna. Het was een heel relaxte avond. Om kwart over acht namen we de shuttle terug naar het hotel. In de shuttle ging de telefoon. Dat was Oma die helaas was gevallen vorige week. Gelukkig niets gebroken oid. Fijn elkaar even te spreken. Wel toch altijd vreemd dat je elkaar zo helder kunt verstaan op zo'n afstand. Thuis in het hotel bleek hoe moe we waren. We doken allemaal direct het bed in en waren snel vertrokken.