First things first

De buienradar was over woensdag 13 augustus niet ongemeen positief gestemd maar er zou een regenloze periode zijn. Het probleem daarvan was echter dat de tijden daarvan steeds wisselden. Er was nog één belangrijke wandeling in de omgeving te doen te weten die boven aan de Firstbahn. Die gaat vlak naast het hotel en vanaf het Bergstation kun je lopen naar de Bachalpsee en de Grosse Scheidegg. Dat zijn wel twee totaal verschillende richtingen dus we moesten kiezen. Aangezien de buienvoorspelling zich tijdens het ontbijt wijzigde besloten we met enige voortvarendheid te vertrekken. De Firstbahn heeft een grote overeenkomst met de gondel in Fulpmes. Halverwege werd het, de buienradar ten spijt, echter wel mistig. We bleven in de wolken zweven tot bovenaan. Het was daar zelfs zo mistig dat het direct naast het bergstation gelegen hotel niet zichbaar was. We volgen een pijl en het doemde voor ons op. Binnen was het onverwacht druk. We dronken cappucino zonder enig uitzicht ditmaal en besloten de wandeling naar de Grosse Scheidegg te doen. Vandaaruit ging weer een bus terug naar Grindelwald. De route was op zichzelf duidelijk aangegeven. Het was opnieuw een Hohenwanderung. De omgeving moet erg mooi geweest zijn maar wij hadden een beperkt zicht. De weg, de koeien, iets van de velden naast het pad. Dat alles was duidelijk maar het grotere plaatje ontbrak. Desalniettemin was het een mooie wandeling. Opnieuw duurde deze langer dan volgens de bordjes. Misschien omdat we niet steeds het verharde pad hebben gevolgd maar ook het wandelpad hebben gevolgd. Kleine complicatie is dat je niet tegelijkertijd de twee wandelstokken en een paraplu kunt vasthouden. Het leidde ertoe dat op enig moment het water drie lagen kleding had overwonnen en over mijn linkerarm liep. Dat mocht de pret niet drukken. Zolang we doorliepen bleef je goed warm, dus dat deden we dan ook. Voordeel van het beperkte zicht is dat je meer aandacht hebt voor de Alpenbloemen die rijk bloeiden. Edelweiss hebben we helaas alleen in de bloemenzaak ik het dorp gezien maar alle andere varianten zijn hier ruim voorhanden in geel, wit, rose en blauw. In het bergrestaurant Grosse Scheidegg wachtte ons warmte en heerlijke soep. Met de bus keerden we terug naar het hotel. Wat een wonder dat zo hoog in de bergen een buslijndienst rijdt en ook nog weer minutieus op tijd. In het hotel trokken we droge kleren aan en vertrokken voor een tweede wandeling. Het was inmiddels droog en lager op de berg was het wel helder. We namen dus de Pfingsteggbahn om van boven af terug te wandelen naar het dorp. De baas van de hut boven wees ons een paadje. Hij zei er nog wel bij dat het vrij smal was. Er was ook een breder pad maar daar schudde hij zijn hoofd over. Wij gokten het erop. Wie wel eens in Mayerhofen vanaf het Mittelstation omlaag is geklauterd naar het dorp, weet wat voor paadje dit bleek te zijn. Dankzij de stokken, waarvan we er elk een hebben gebruikt lukte het echter uitstekend en het was erg mooi. In het bos was de herfst al duidelijk in aantocht. Er stonden talloze paddestoelen. De lucht was vochtig en hier en daar moest je echt de weg zoeken. Toch was het bijna jammer dat we het gewone pad weer bereikten. Het was nog steeds droog en met een grote bocht liepen we naar de rivier en vervolgens vanaf een hele andere kant het dorp weer in. Uiteraard moesten deze inspanningen beloond worden met een biertje en we slaagden erin dat gedurende een half uurtje dat de zon scheen op het terras van het hotel te drinken in gezelschap van een flinke hoeveelheid huismussen die kennelijk verzot waren op chips en deze gewoon voor onze neus op tafel uit het bakje pikten. Aangezien de chips nogal zout waren leek ons dat minder gezond voor de beestjes maar ze waren met veel en ook de volgende ochtend bij het ontbijt waren ze er weer! Ze zullen die chips dus wel aankunnen en de aanval op het bakje was zo doelgericht dat het vast niet de eerste keer was. De volgende ochtend ontbeten we op hetzelfde terras maar toen was het wel wat frisjes. Daar was aan gedacht. Er lagen dekentjes op de stoelen. We ruimden in razendsnel tempo onze koffers weer in en namen afscheid van het hotel. We schudden Manuel, het hoofd van het restaurant, die ons steeds weer Fawlty towers associaties bezorgde, als laatste de hand en vertrokken richting Obernai, Frankrijk. Aangezien we gisteren geen uitzicht bij de cappucino hadden, maakten we vandaag een stop in Spiez aan de Thuner See waar we koffie dronken op een prachtige Seeterrasse. Het was nog vroeg maar er werd daar al behoorlijk geluncht met overvloedig bier en wijn. Het zag er goed uit maar wij vervolgden na de koffie onze weg. Op richting La douce France!