On top of Europe

Inmiddels was het alweer zondag 10 augustus. We besloten de excursie naar het Jungfraujoch te ondernemen die eigenlijk aanleiding was voor deze vakantiekeuze. Daar is een uitgebreide studie van de Zwitserse buienradar en weerberichten aan vooraf gegaan. Ook met de eigenaar van het hotel is het door Joost besproken. Maandag tot en met woensdag wordt het weer minder dus dan wilden we maar niet gaan. Om een kaartje te krijgen moet je voor negen uur op het station zijn. We zijn dus om kwart voor zeven opgestaan. De wekker stond om tien voor zeven maar je slaapt er toch op! We braken alle records en waren ruim op tijd op het station. We kregen nog een kaartje. Probleem is dat een groot deel van de tickets op voorhand is vergeven aan aan agencies die groepsreizen (vooral voor Aziaten) organiseren. Hele wagons zijn op voorhand bezet. Dat bleek ook vanochtend. Als er geen Chinezen zouden zijn, zou het tourisme hier tanende zijn. Gelukkig maken Chinezen en Japanners overal foto's van. Dat deden ze ook op het station hetgeen Joost deed uitroepen: waar is mijn camera? Joost zonder camera op reis is onbestaanbaar. De camera lag gelukkig nog bij het loket waar we de kaartjes hadden gekocht. Er waren al met al toch te veel kaartjes verkocht voor de trein hetgeen na de overstap leidde tot taferelen bij het zoeken van een zitplaats. Wij konden er geen meer vinden. Maar we troffen wel vier stoelen waarop een jas, een camerahoes, een broodje in een zakje en een trui lagen. Maar geen mens in de buurt. Typisch geval van strandstoel reserveren door je handdoek erop te leggen. We keken links en rechts en hebben toen de spullen op twee stoelen gelegd en zijn gaan zitten. Dat kwam ons ietsje later op gebaren voor het raam (de eigenaren stonden buiten) te staan maar wij zijn heel goed in doen alsof we gek zijn. Onze Oosterburen (het bleken Duitsers) durfden de confrontatie niet aan en twee van hen gingen licht mopperend naast ons zitten en twee bleven iets verder op staan. 1-0 voor Nederland. De treinreis was adembenemend mooi. We stopten twee maal om de Eigernordwand en het Eismeer te bekijken. Om een uur of half elf waren we op de Jungfraujoch. Daar is een uitgebreide tour uitgezet en je wordt min of meer gedwongen die te volgen. Wij dronken eerst een kop cappucino om de grote groepen voor te laten gaan maar ook omdat we daar gewoon zin in hadden. Daarna begonnen we aan de tour. Eerst filmbeelden en dan direct omhoog met een lift naar een uitzichtspunt. Prachtig was het, zij het dat de Jungfrau zelf zich nog in nevelen hulde. De tour vervolgde door een gang naar buiten. En dan sta je zomaar hartje zomer in de sneeuw. Er was een snowfunpark waar ook dames in burka zich in een rubberband a raison van 20 Zwitserse franc naar beneden lieten glijden. Een bijzonder beeld. Je kon er ook op een skifiets en sleetje naar beneden en zelfs ski's huren. Dat was ons toch iets te gortig voor 35 franc een hellingkje af van het niveau snowworld Zoetermeer en dat dus slechts eenmaal! Ook kon je abseilen langs een ketting. meer een soort canope eigenlijk. Dat deden zelfs Japanners op leeftijd. Homo ludens. Wij gingen voor het echte werk, een wandeling over de gletscher naar de Mönchhütte. Er stond op het bordje dat het 45 minuten zou duren. Dat bleek uitsluitend voor de terugweg te gelden, die bergaf ging. De heenweg bergop duurde tweemaal zo lang. We moesten 200 meter hoogteverschil overbruggen en we begonnen al op een hoogte van 3450m. Dan is de lucht ijl en je merkt het erg goed aan je hartslag. De sneeuw was zacht en je zakte er aardig in weg. Het lopen was zwaar. Zelfs de getrainde Joost moest even acclimatiseren maar hij liep wel een stuk sneller dan ik. Gelukkig had ik gezelschap van een Italiaanse familie met twee kleine kinderen en die kon ik goed bijhouden vooral omdat de vader op verzoek van het kleinste kind af en toe tien tellen rust inlaste. Maar we hebben het gehaald en het was fenomenaal om dit te doen zo hoog in de bergen. We werden beloond met een prachtig uitzicht en bovendien heeft de Jungfrau zich onderweg toch nog enkele minuten aan ons vertoond. In de hut (die op zichzelf ook nog een meter of twintig hoger lag) lunchten we en bereidden we ons voor op de terugweg. Dat bleek een eitje. Zelfs binnen de 45 minuten van het bordje waren we weer op het uitgangspunt. De tour vervolgde langs uitermate kitscherige toeristische attracties met onder meer een ijspaleis waarin ijssculpturen te bewonderen waren. Maar niets kon onze pret meer drukken na deze geweldige ervaring. De Lindt chocolate experience lieten we voor wat hij was. Te veel Chinezen voor ons in de rij om met 10% korting Lindt in te slaan. Wij namen de trein van vier uur terug. We stonden om kwart voor vier in de rij en dat was maar goed ook. Niet iedereen die meewilde kon mee met die trein en de volgende zou veertig minuten op zich laten wachten. Ook de terugreis was erg mooi. Onze hotelier had al voorspeld dat op de terugweg alle Aziaten zouden slapen en dat bleek geheel overeenkomstig de waarheid. De conducteur had er af en toe een harde dobber aan bij de kaartcontrole. In het hotel bleek de zondagsborrel door het hotel te worden aangeboden en niet kinderachtig ook. Daar kan men in Theresa iets van leren. Na vier resp. drie bier te hebben gekregen doken we het stoombad in om de vermoeienissen van ons af te stomen. De sauna leek na al dat bier iets te ambitieus. De vooruitzichten voor morgen zijn niet zo goed qua weer. Superblij dus dat we het Jungfraujoch hebben gedaan. Morgen maken we de plannen afhankelijk van het weer.