VIP=VPP ofwel de bus is weg

Lieve allen, de tijd vliegt hier. Morgen is het alweer de laatste dag. Zaterdag vertrek ik hier ergens tussen de middag en dankzij het tijdsverschil dat in mijn voordeel is,land ik als alles goed gaat, zaterdagavond al om even voor half zeven op Schiphol. Maar daar wil ik nu niet aan denken. Ik kom net terug uit de Jazzclub van het hotel waar we met een deel van de groep nog even wat gedronken hebben en genoten van een Jazzband die naadloos past in de art nouveau stijl van dit hotel; dit alles aan het slot van een enerverende maar fantastische dag. De dag begon met de wekker om half zeven. Na het ontbijt vertrokken we direct met het busje naar Zhongshan hospital, onderdeel van de Fudan University. Morgen gaan we naar de Universiteit zelf. Dit is een academisch ziekenhuis met 1500 bedden. Het krioelde er letterlijk van de mensen. De professor die de lezing zou geven Prof. Zhu Chouwen, wachtte ons al op. We stapten uit bij een soort plantsoentje met een standbeeld van de stichter van deze faculteit. In buxusbosjes naast het standbeeld waren in Chinese karakters gesnoeid. Ik weet niet wat er stond maar de Prof. vertelde later dat een van "pay-off's" van het ziekehuis is "The sun rises every day again", hetgeen zoveel wil zeggen als dat elke dag weer een nieuwe kans biedt om vooruitgang te boeken. Het zou aardig zijn als dat er naast had gestaan. We kregen een korte tour door het ziekenhuis. De interne patienten droegen allemaal dezelfde groen-wit gestreepte pyama's. Het maakte ze direct duidelijk herkenbaar. We werden naar een conferentiezaal gebracht waar ook in Chinese karakters te lezen was: "Leaders of this country, welcome to visit and enlighten us". Prof. Zhu heeft drie uur met ons gesproken over Health care in China. Hij is niet van de TCM maar van de westerse evidence based school. Hij is gastro-enteroloog en tevens hoofd van de international office van het academisch ziekenhuis. Hij was o.a. herhaaldelijk in het Rotterdams academisch medisch centrum geweest. Hij gaf overigens wel aan beide benaderingen (evidence based en TCM) met elkaar te combineren. Zijn verhaal ging over problemen die ons bekend voorkomen: gebrek aan geld voor de zorg, dubbele vergrijzing (meer ouderen, die telkens ook steeds ouder worden), de vraag hoe de zorgverzekering geregeld moet worden en de noodzaak naast de algemene verzekering een extra particuliere aanvullende verzekering af te sluiten. In China zijn de apotheken van de ziekenhuizen de werkelijke "profit centres". Hij was erg open en duidelijk op zoek naar mogelijkheden tot verbetering. Binnen de ziekenhuizen zijn VIP afdelingen o.a. voor buitenlanders. Hij zei bij wijze van grap VIP=VPP ofwel een VIP is een VPP lees: very productive person, ofwel, aan die commerciele kant kunnen we iets verdienen. Hij was er erg duidelijk open dat dat ondernemen en iets kunnen verdienen voor de zorg van groot belang is. Geld is hard nodig want de zorg in China, vooral op het platteland kan beter. Hij gaf ook aan dat er in China meer dokters dan verpleegsters zijn. Dat laatste beroep heeft te weinig status en waardering. De ziekenhuizen doen het dus vaak met allerlei lager geschoolde assistenten. Het niveau van zorg en research in Fudan is in elk geval naar ik begreep hoog en voor mij als buitenstaander zag het er ook zo zeker uit.Shanghai is ook op dit punt een voorhoedestad in China. De meest voorkomende ziekten liggen hier niet veel anders dan bij ons. Hij vertelde dat sinds de komst van McDonalds en Kentucky Fried chicken ook steeds meer Chinezen aan overgewicht en de daaruit onstaande diabetes lijden. De prof. ging mee met ons naar de lunch in een werkelijk perfect Chinees restaurant. Een draaischijflunch met weer andere gerechten. Heerlijk vooral weer de gestoofde groenten en allerlei Tofu gerechten. Aan het eind van de lunch nam de groep afscheid van de professor en de velen van ons gingen nog even naar de restrooms. Daarvan was ik de laatste en jullie raden het al aan de titel van dit stukje: toen ik beneden kwam was de bus al weg. Eerst geloof je dat niet, loopt nog een keer terug, vraagt met handen en voeten aan iemand van het personeel of de groep al weg is maar helaas...... Nu had ik natuurlijk het mobiele nummer van Sandra bij me en ook een kaartje van het hotel in Chinese karakters om eventueel een taxi te kunnen nemen. Ik heb Sandra gebeld maar de lijn was waardeloos. Ondertussen had men in de bus echter ook al de conclusie getrokken dat er iets niet klopte en Sandra smste dat ze eraan kwamen. Enfin, genoeg voor enige hilariteit. De middag stond onder leiding van Leonard Blusse en was gewijd aan de geschiedenis van China. We bezochten allereerst de villa van de weduwe Sun Jat Sen. Een prachtig koloniaal huis dat zij in 1949 van chairman Mao heeft gekregen. Zo'n huis zou ik wel willen hebben en ook een tuin waar je nog eens een feestje kunt geven. heel stijlvol ingericht en veel objecten zoals Oma en opa die ook hadden: de keuken en de radio bijv. Deze weduwe Soong Ching Ling was ontegenzeggelijk een hele knappe vrouw. Hier wordt zij gezien als one of the greatest women of the 20th century. Zij was de knapste van drie zusters. Nummer twee qua schoonheid was getrouwd met Tsjang kai Tsjek. Het huis was precies zo gelaten als het toen was. Er stonden ook twee auto's van toen. En op de vloer lag een tapijt met ingeweven kersenbloesem dat zijn van Mao had gekregen. Het gaf een goed beeld van die periode. Daarna gingen we naar het Memorial for the site of the first national congres of China, ofwel de plaats waar de partij is opgericht. O.a. was er een wassenbeelden opstelling van dat first national congres dat in feite slechts uit dertien personen onder wie Mao Zedong en de Nederlander Henk Sneevliet (hier aangeduid als Maring). Wat opviel was de agenda van de betrokken dagen en de snelheid waarmee het programma toen tot stand is gekomen. De laatste dag was overigens op een andere plek omdat de politie de betrokkenen van deze plek had verjaagd. Het was er erg druk. Ook met militairen die het museum bekeken en kennelijk daar hun beloften als militair hernieuwen. Ook een groep jonge partijleden (allemaal in dienst van China mobile) sprak een soort gezamenlijke verklaring uit. Er waren horloges te koop waarop Mao je iedere seconde toewuift. Heb ze kunnen weerstaan! Toen naar een traditionele Chinese tuin Yugarden. Helaas had Prof. Blusse tegen die tijd zijn stem verloren en kon hij geen toelichting meer geven. Zonder dat moet ik eerlijk bekennen dat ik er niet zoveel in zag. Ook bij de vorige waren juist die historische toelichtingen zo aardig. Er waren de boompjes, gebouwtjes, vijvers met koi, kunstmatige rotspartijen etc. die je je bij een klassieke Chinese tuin voorstelt. Niet lelijk maar zonder de historische kontext helaas voor mij niet zo erg aantrekkelijk, d.w.z. dat ik het snel gezien had. Het lag vlak naast een leuk Chinees winkelgebiedje en ik heb de tuin dus wat voortijdig verlaten. Sandra had me een leuk winkeltje gewezen en voor nog een enkele lezer is er een cadeautje aangeschaft. Marc, jij blijft een klein probleemgeval cadeautechnisch. Voor vrouwen is het hier heel makkelijk. Voor mannen echter.....Daarna terug naar het hotel voor de lezing van Gene Chen, een advocaat die o.a. werk doet voor buitenlanders die in China willen investeren. Hij was een heldere spreker, zoals je van een advocaat mag verwachten en heeft in vogelvlucht uitgelegd hoe dat werkt, welke samenwerkingsvormen/rechtspersonen er zijn, aan welke eisen je moet voldoen en wat tips gegeven. Hij begon zijn verhaal met het voorbeeld van Philips dat zijn TV divisie naar China heeft overgebracht en Saab dat na Spijker nu een Chinese redder heeft. Helaas was er weing tijd voor vragen omdat we gingen varen. We haasten ons dus na de lezing weer naar de bus. Immers de boot zou niet wachten. De boottocht was erg leuk. We hadden een apart deel van de boot. Sandra en Chinese gids hadden heerlijke broodjes en salade geregeld. Met een Chinees biertje erbij dan over de rivier varen, langs al die nieuwe gebouwen die hier (ongelofelijk) de laatste 25 jaar zijn ontstaan, is dan bepaald geen straf. Daarna maakten we een korte rondrit door de zakenwijk aan de overkant van de rivier om te eindigen op de 89ste etage van een van de hoogste gebouwen waarin ook een hotel en een restaurant gevestigd zijn. Daar zittend en bedenkend dat het in Nederland rond vier uur was en iedereen aan het werk, heb ik me opnieuw gerealiseerd wat een geluksvogel ik ben dat ik dit allemaal mee kan maken. De wijnkaart kende zelfs een Santa Rita! Ik heb er dus ook nog een heerlijk glas wijn kunnen drinken. Toen we naar benden gingen om terug te gaan bleek Kees de moderator verdwenen. Zijn telefoon lag er nog. Enorme schrik natuurlijk. We hebben alles afgezocht. Enfin na enige verwikkelingen, afzoeken van de etage en toiletgroepen, terug naar beneden, veel overleg etc, is de groep in tweeen gesplitst. Een deel ging naar het hotel en een deel ging terug in de toren ( bij dat deel was ik) en we hadden net als een heel effectief opsporingsteam de etages verdeeld een een centraal punt afgesproken toen hij belde. Hij had ons niet meer kunnen vinden op enig moment en dacht dat wij al terug waren naar het hotel en wij hem dus (zoals mij vanmiddag) achter hadden gelaten. Hij had razendsnel een taxi genomen naar het hotel en toen pas gemerkt dat hij de telefoon niet had. etc. etc. ect. Klassiek misverstand. We hebben er in de Jazzclub nog maar een glas op gedronken. En dan ben ik terug bij het begin van dit verhaal. De Jazzband is een fenomeen. Ze spelen zoals Pappa helemaal geweldig zou vinden. Uit het hoofd, om de beurt iemand die de boventoon mag voeren, en helemaal in de flow. Zo te zien was een van leden Chinees (maar dat werd een beetje verhuld door een rastakapsel). Verder heel diverse afkomst. Nu dus aan het schrijven en mij voorbereiden op de laatste dag aan de Fudan universiteit waar het vooral weer zal gaan over economische ontwikkelingen en economische groei. Ik weet niet precies wat de dag morgen verder brengt, maar ik ga van mijn laatste volle dag zeer genieten. Liefs uit Sjanghai!