De koning met 24 vrouwen en lang leve Tjeptjep!

13 en 14 juli 2015

De door Marc gevangen vis was door de kok uitstekend bereid, gestoomd en voorzien van citroensaus. We aten deze als voorgerecht en het was een prachtige laatste avond aan het Tobameer. De dag daarna vertrokken we met de boot van tien uur terug naar Parapat. Zoals Sukarman al had voorspeld was die een kwartier te vroeg. We maakten opnieuw de mooie boottocht over het meer en begonnen aan de terugreis naar Medan waarop we Berastagi zouden aandoen als tussenstop.
We begonnen aan een uiterst kronkelige klim door de bergen die het maar goed maakte dat we tabletten tegen reisziekte hadden meegenomen. We stopten bij een koffieplantage waar we zagen hoe koffie groeit. De koffiebonen zijn wit als ze uit de dop worden gehaald en ruiken maar vaag naar koffie. De eerste stop onderweg was bij het paleis van een Batakkoning die daar volgens onze reisinformatie met 12 vrouwen had gewoond maar volgens de gids met 24. Dat was een mooi verhaal. De eerste of "real" wife had wel een hogere status maar verder was het normaal dat er meer vrouwen waren. De guards haalden de vrouw die de koning die nacht bij zich wilde hebben. de vrouwen hadden een soort enorme slaapzaal. Het paleis had meer van een kleine nederzetting inclusief een plek waar 12 vrouwen tegelijk mais konden fijnmalen. De laatste Batakkoning was in 1946 of daaromtrent vermoord. Hij had in Nederland gestudeerd en wilde wat zaken hervormen. dat was niet goed gevallen bij het volk.
Daarna was het tijd voor lunch. niet zo'n succes dit keer in een afgelegen wegrestaurant. Het duurde lang en was niet erg lekker. Vast bij gebrek aan concurrentie. Laten we het erop houden dat ze daar een hele eigen interpretatie hadden van het begrip tomatensoep, de noedels vooral vet waren en het mineraalwater echt naar de roest smaakte die onder de kroonkurk vandaan kwam.
Na de lunch bezochten we de Sipisio Sipo waterval en genoten van het uitzicht op het het Tobameer van bovenaf. Dat is echt een mooi gezicht, vooral het landschap boven of achter de 120 meter hoge waterval hoewel volgens Marc als je Canada gezien hebt.........
De weg vervolgde nog steeds kronkelig naar Dokan. daar bezochten we een traditioneel Karoodorp en een huis van de lokale bevolking. Wat een armoede. Ze wonen met acht families in een open houten huis gescheiden door vuurplaatsen. Niet zo erg als in de townships in Zuid-Afrika. Maar toch erg confronterend. In het dorp waren alleen de oude mensen en de kinderen aanwezig. De rest werkte op het land. En er was een mandenvlechter aan het werk. Het dorp heeft een centraal waterpunt voor iedereen. Later zouden we zien dat die manden voor het fruit, vooral sinaasappels op de markt werden gebruikt.
We vervolgden onze weg om in een bizarre file terecht te komen. De hele weg was totaal verstopt. Er was een markt in de buurt waar de lokale boeren hun waren heen brachten en die zetten hun auto's zodanig neer dat er niemand meer door kon. Links en rechts schoten auto's en scooters langs ons. We vorderden langzamer dan te voet. Tjeptjep bleef bewonderenswaardig rustig in alle chaos. Tegen de avond kwamen we pas aan bij de fruitmarkt die Sukarman ons nog wilde laten zien. De Thaise tempel hadden ondertussen geskipt. Veel kraampjes waren al dicht. We kochten nog wel een overheerlijke maiskolf bij een kraampje en vervolgens gingen we naar het hotel.
Dat was een speciale ervaring. Het hotel was enorm maar er waren bijna geen gasten. De eetzaal was een balzaal waarin ' s avonds drie mensen zaten te eten. Wij hebben roomservice besteld. Dat was ook voor het eerst van ons leven.
De volgende ochtend gingen we door naar Medan voor de vluchten naar Jogjakarta. Onderweg stopten we nog bij een man die hele dikke vleermuizen hield voor het maken van traditionele medicijnen. Hij haalde ze uit het kooitje en een Amerikaans meisje hing ze aan haar arm. Zelfs Marc wilde dat niet. De reis vlotte redelijk en we dronken koffie of milkshake bij een laatste local restaurant uitgezocht door Sukarman. De vanillemilkshake was er blauw en smaakte naar caramel. Op de luchthaven van Medan namen we afscheid van onze goede gids en zijn chauffeur. Het laatste wat hij ons nog had verteld is dat het Bahassa een makkelijke taal is. De werkwoorden kennen geen tijden. Of dat echt simpel communiceert vroegen wij ons af. Je moet dan bij een werkwoord altijd zeggen vandaag, morgen of gisteren (of een andere tijd in het verleden) zouden wij denken. En de woorden blijven moeilijk. Ik kan ze niet onthouden.
Op naar Java met Garuda International, de meest vriendelijke airline ter wereld! Het was superdruk op de luchthaven. Het Suikerfeest (hier Idul Fitr genaamd) is aanstaande en iedereen gaat op familiebezoek met duidelijk veel heerlijkheden en cadeautjes. Garuda maakte zijn naam van grote vriendelijkheid zeker waar. De mensen zijn supervriendelijk en hoewel we aan de vroege kant waren mochten alvast inchecken. We hebben vervolgens heerlijk genoten van de mooie luchthaven van Medan waar je prima kunt verblijven. Na het winkelen vertrokken we dan echt naar Java!