Niets is wat het lijkt

Las Vegas is ver: zo'n 580 km vanaf Santa Barbara. We staan daarom om een uur of zes op om nog voor zeven uur te vertrekken. We rijden over de 101 richting Los Angeles. Garmin heeft de route uitgestippeld. In de buurt van Los Angeles ontbijten we "budget" bij een McDonalds. Best lekker overigens, vooral de typisch Amerikaanse oatmeal met fruit en warm water. Het werd als healthy aangeprezen en dat is het ook vast maar smakelijk? Zelfs Joost vond het te gezond en besloot alsnog tot een broodje met gebakken ei! Daarna boog de weg af richting Freeway 15 naar Las Vegas. De weg ging door de woestijn en dat was wel een geheel nieuwe ervaring voor ons. Vrij onherbergzaam landschap en weinig beplanting. Vooral een beetje vaal en rotsachtig. Aanvankelijk bergachtig maar naarmate we dichter bij Las Vegas kwamen werd het vlakker. De beplanting bestond uit een onduidelijk soort struikachtige of cactusachtige maar verder eigenlijk niets. De temperuur buiten was opgelopen tot 98 Fahrenheit. Dat is boven de 40 graden. Het vlotte wel goed. We maakten een stop bij de Starbucks bij Barstow in de woestijn en voor we het goed en wel beseften doemde voor ons Las Vegas op uit de woestijn. Wat een bizarre stad is dat. Deze bestaat alleen uit een paar lange straten met immense hotels, restaurants en casino's. Het zijn die hotels die tevens de bezienswaardigheden vormen. Ons hotel New York, New York is gelegen aan de zuidkant van de Strip. Aan de buitenkant is het de Skyline van New York. We lieten de auto achter bij de valetparking en de bagage bij de portiersservice. Als je binnenloopt, loop je meteen de gokhal in die is omzoomd door restaurants. In die hal is ook de incheckbalie. Met wel 15 receptionistenplekken naast elkaar. We checkten in, wat nog ingewikkeld was want het reisbureau had een van de twee kamers op naam van Marc gezet en dat mocht niet. In een casinohotel (volgens mij zijn er nauwelijks andere hier) moet je boven de 21 zijn om een kamer op je naam te hebben. De baas moest eraan te pas komen om de kamer op Joost over te boeken. Dat lukte uiteindelijk niet want de kamer staat nog steeds op Marcus. Ze bleef ook maar vragen wie nou Marcus en wie nou Josephus was. Is ook ingewikkeld, we geven het toe! We zitten op de zesde etage van toren New York B (aan de buitenkant is dit Empire State Building) en hebben zicht op de rollercoaster. Daar beginnen we dus maar mee. Het is dan een uur of half vier. Marc en Esther maken een ritje in de rollercoaster en daarna begint onze rollercoaster van verbazing en vermaak. We lopen door een soort saunaachtige hitte naar de overkant van de straat waar de hotels Excalibur (in de vorm van een paleis), Luxor ( in de vorm van een piramide) en Mandalay Bay liggen. Dat laatste heeft geen bijzondere vorm maar wel een
Haaienreef en dat wil Marc wel zien. We nemen de monorail naar het achterste van de drie hotels en door de drie hotels wandelen we terug. De haaien zijn erg duur qua toegang en er is nog meer te zien. We laten ze met rust. Het beeld van de gokpaleizen is best treurig. Je ziet de oudere vrouw die met de gokmachine vergroeid lijkt, maar ook invaliden en zelfs bruidsparen in vol ornaat aan de machines hangen. We zagen trouwens ook de wedding chapels in twee van de hotels en meerdere bruidsparen. De gokkers verliezen altijd. Vaak met een dode blik in de ogen. Zelfs de bruidegom. Dat belooft wat voor zijn bruid die nog wel aandacht voor wat anders leek te hebben. In de piramide zit o.a een McDonalds, waarvan de logo's hier overigens niet zakelijk geel maar van gele verlichte glitter zijn. Een broodje hamburger voor Marc en Esther en we konden weer verder. Weer door de sauna, ditmaal naar de
Monorail North die ons naar The Venetian moest brengen. Daar is Venetie nagebouwd inclusief San Marcoplein, kanalen met gondels en luidkeels zingende gondolieres en de Rialtobrug. Het is een uur of zeven als we er aankomen. De afstanden zijn groot ennhet is erg druk hier. Naarmate de avond vordert wordt het ook snel nog drukker. Zonder een borrel kon ik dit oord niet meer aan (ik zou er vrij veel nodig hebben als ik hier langer zou moeten blijven) en dus drinken we een borrel bij een Mexicaans restaurant dat ons was aanbevolen vanwege de ligging aan het Canal Grande en het Happy hour (drankjes halve prijs). Dat kanaal was er. De zang van de gondolieres klonk (volgens Marc iets te) luid en duidelijk. Happy hour was er natuurlijk niet. Dat is vermoedelijk om de drankconsumptie op te voeren alleen buiten de echte borreluren. De Mojito was er uitstekend. Overigens lopen mensen hier ook ook met enorme cocktails in een soort langgerekte vazen over straat en zagen we ook een man met zo'n ding onder zijn arm liggen slapen op de rand van een fontein. Daarna aten we bij een Italiaan Fezzirelli. Een prima keus. Heerlijk en echt Italiaans eten zonder Amerikaanse toevoegingen geserveerd door een Italiaan uit Milano. Achteraf bleek dat Frank Sinatra en de paus er ook hadden gegeten. Frank kunnen we plaatsen maar wat de paus hier te zoeken heeft is ons overigens een raadsel. Drank, gokken en vrouwen (Marc werd bestookt met folders en kaartjes van nachtclubs en escorts) zijn hier de voornaamste attracties. Daarna begon een lange wandeling door nachtelijk Las Vegas terug naar ons hotel langs twee bekende attracties: de vulkaan van Le Mirage en de fonteinen van Bellagio. Dat we de eerste konden meemaken danken we aan Marc. Hij kent zijn klassieken waaronder Bassie en Adriaan in Amerika. Daarin zie je de vulkaan van Le Mirage zei Marc en hij rustte niet voor we die gevonden hadden. We dachten voor de eruptie nog even eerst de fonteinen te kunnen zien maar dat bleek te ver. De vulkaan is bizar. De rots voorbhet hotelngaat voorspuwen onder luid geknal. Voor de liefhebbers is er een filmpje op mijn I-phone. Daarna naar de fonteinen van het Bellagio. Die spuiten op muziek van o.a. All that Jazz. Persoonlijk vond ik dat het leukste. Het water volgt echt de muziek en op enig moment lijken de stralen te dansen. We keken er twee rondes om vervolgens te vinden dat het tijd was om een gokje te wagen. Dit onder het motto: je bent hier maar een keer in je leven! Om ongeveer half twaalf liepen we New York, New York weer binnen. Even iets drinken en toen speelde Joost met wisselend succes en uiteindelijk natuurlijk verlies Black Jack. Daarna roulette bij een automaat en tenslotte een poging om voor twee kwartjes een Audi te winnen. Helaas faalde ook die, hoewel Marc daar wel 5,75 dollar won en Esther 1 dollar. Iets van het verlies weer goed gemaakt dus. Om half een bereikten we onze kamer. Het was een memorabele dag. We zijn het erover eens dat je dit een keer gezien moet hebben maar wisselen in onze appreciaties van het geheel. Marc wil nog een keer terug als hij boven de 21 is. De rest van de familie heeft het gezien en beleefd en dat is (meer dan) voldoende.