Garmin is zoek en meer onverwachte ontmoetingen

De verlokkingen van Las Vegas blijken een grote aantrekkingskracht te hebben. Hoewel wij gisteren hadden bedacht een uitstapje naar de Hooverdam te maken alvorens naar Mount Carmel af te reizen, gaven Marc en Esther de voorkeur aan een paar extra uren Las Vegas, inclusief M&M store en Adidas Flagship Store. Joost en ik voelden echter wel voor de detour langs de dam. We ontbeten bij een van de vele restaurants die ontbijt serveerden in het hotel. Een ontbijt buffet met Amerikaanse en Chinese ontbijtgerechten waaronder de vegetarische miniloempia die wij meestal bij de borrel nemen, maar als ontbijt smaakte dat ook prima. Daarnaast ook heerlijk vers fruit. Aardbeien, verschillende soorten meloen en ananas uiteraard in grote stukken gesneden. En eindeloze refill van koffie, thee en jus d'orange. Dat fruit voorzag wel in een behoefte! Na het ontbijt liepen we richting de portier voor de opslag van de bagage. En wat schetst onze verbazing toen daar in de rij voor het inchecken de familie van Elisa Volbeda uit Leidschendam stond! Op de basisschool zat Esther bij Elisa in de klas en zij waren goed bevriend. Een superleuke ontmoeting. Zij reden de route precies andersom als wij. En hadden nog een tip voor een andere dam dan de Hooverdam, die net zo indrukwekkend, makkelijker te bereiken en goedkoper qua entree was en daar zouden wij nog langskomen. Toen was het helemaal helder. Niet naar de dam maar nog een paar uren Vegas. We liepen weer de strip op. Het was zo mogelijk nog warmer dan gisteren. En weer hielden we niet op ons te verbazen. In de ochtend zijn er veel mensen die geld verdienen door als figuur uit een een kinderfilm verkleed voor een dollar met mensen en vooral kinderen op de foto te gaan. Er was een Hello Kitty figuur die het toch wel helemaal bloedheet gehad moet hebben in dat kostuum. Maar het verdiende lekker zo te zien. We bekeken inderdaad de Adidas Flagshipstore en de M&M winkel. Daar proefden we een kokosvariant die zo lekker was dat het maar goed is dat die in Nederland niet wordt verkocht en bovendien na eventuele aankoop hier direct gesmolten zou zijn, zodat we daar vanaf zagen. Maar ook M&M speelgoed, kleding, ondergoed en serviesgoed tot aan eetstokjes aan toe. En geweldige hoeveelheden chocolade M&M's in talloze kleuren. Toen was het wel tijd voor onze dagelijkse portie Starbucks. Na een korte wandeling gingen we terug naar het hotel om een laatste en uiteraard tot mislukken gedoemde poging te wagen om de Audi voor twee kwartjes mee te nemen. daarna haalden we de bagage en claimden we onze auto door de barcode op het ticket te scannen. we wilden inpakken toen Joost vroeg: waar is Garmin? Oeps. Weg. Alle koffers en tassen gecheckt en toen was er nog maar een optie: hij lag nog in de kluis op kamer 606. Dus op naar Lost and found. De kamer was echter al opnieuw vergeven en housekeeping had niets gevonden. Een check van de kluis zou alleen mogen geschieden door security in aanwezigheid van de nieuwe bewoners. En die waren er niet. Dat snapten we wel maar het was wel hinderlijk. Gefrustreerd keerden Joost en Marc terug onder de klassieke uitroep: wij willen de manager spreken. Joost en ik dus terug naar de frontdesk! Nogmaals het hele verhaal uitgelegd en gevraagd of men die bewoners niet kon bellen! Wij hadden immers bij aankomst ook ons cellphone nummer moeten achterlaten. De frontdesklady vroeg of lost and found dat dan niet had gedaan. Zij belde vervolgens security en toen bleek dat de nieuwe bewoners het ding al hadden gevonden en aan security gegeven. Hoera! Maar denk maar niet dat je hem dan hebt. Er bleek allereerst veel tijd nodig het ding beneden te krijgen. Bovendien ging ophalen alleen via de Lost and found! Daar nogmaals heen dus. Na een minuut of tien verscheen een securityman met onze Garmin. Eerst moest ik omschrijven wat erin het etuitje zat. Voor die test slaagde ik. Toen bleek het lastig te bepalen wie dit aan ons terug gaf: security of housekeeping! Men koos voor het eerste maar dat betekende paperwork. Mijn paspoort werd bestudeerd en mij werd verteld dat alleen Marcus (op wiens naam de kamer immers nog steeds stond) hem persoonlijk kon ophalen. Derhalve Marc gebeld. Vervolgens werd zijn paspoort bestudeerd en ja probleem: hij is geen 21! Derhalve mocht hij het ding aannemen en een handtekening zetten maar ik moest het formulier invullen en nog een handtekening zetten. Oeff! De verhuurder had nog gezegd: u bent voor alles verzekerd behalve voor verlies van de Garmin. Maar Garmin mocht dus weer met ons mee. Veel later dan gepland vertrokken we richting Mount Carmel. We verlieten Las Vegas bij een temperatuur van 110 Fahrenheit. Na Las Vegas is de woestijn nog veel kaler. Een soort maanlandschap vrijwel zonder begroeiing. Van gelig werd het landschap bij de grens van Arizona langzamerhand rood. Ineens zagen we aan onze rechterkant stofwolken. Joost vertelde toen pas dat hij vanochtend een waarschuwing voor thunderstorms had gelezen. Dat was wat het was. We zagen stofwolken, windkolommen, bliksemflitsen en het regende zelfs in de woestijn. Omdat het landschap zo open en wijd is zag je verschillende weertypen tegelijk om je heen. Toen we kort na de grens met Utah de Interstate 15 verlieten voor Highway 9 veranderde het landschap weer. Roestbruine rotsen waarin lagen zichtbaar zijn. Daarna werd het groener en begon het te regenen. Vanaf toen reden we met aan onze linkerhand regen en rechts zon. Opnieuw kwamen er rode gestreepte rotsformaties die aan de bovenzijde afgevlakte plateaus lijken te hebben of juist zaagtanden. En die worden steeds indrukwekkender naarmate we Mount Carmel en Zion National Parc meer naderen. Het is dan inmiddels nog maar 82 graden Fahrenheit en de radio speelt weer vrolijke muziek. De eerste tekenen van het wilde westen worden zichtbaar in de vorm van houten "het kleine huis op de praire-achtige" huisjes en koeien. En soms een groene oase, een klein dorpje. Wat een contrast met Las Vegas. En dan rijden we Zion National Parc in. Opnieuw komt een van de kwartetkaarten uit mijn jeugd tot leven. Majestueuze rode rotsformaties met groene struiken. De weg heeft dezelfde rode kleur waardoor alles een eenheid blijft. Ook hier lichte warme regen. En het eerste hert. Hopelijk zijn de thunderstorms er morgen niet want dan kun je niet wandelen in Zion! We bewonderen onderweg de nog een enkel uitzichtspunt en arriveren om half negen in het hotel om daar te ontdekken dat het hier een uur later is. Er ligt een golfbaan naast en we hebben zicht op de rotsen. We eten in het restaurant van het hotel. Heel veel keus heb je hier ook niet. Het ligt op een kruispunt maar er is geen dorpje. Alleen een benzinepomp, een hotel, een subway en nog een fastfood achtig ding. Ze hebben hier ho-made pies. Home-made paste niet op het eerste uithangbord van Fern Morrison die het hotel in 1931 als cafe begon. We worden vrienden met onze ober Kyle die enorm vriendelijk is en uitblinkt in excuus maken voor de vertraging die ook inderdaad bij alles optreedt. Op tafel ligt een boek met slappe grappen: "My doctor told me he doesn't believe in unnecessary surgery. He only operates when he needs the money." Vermoedelijk is dat om je te kunnen vermaken omdat de bediening vaker zo traag is. Esther maakt nog even een rit met een golfkarretje rond de benzinepomp en dan is het tijd om te gaan slapen.