USS Midway

We hadden een rustdag ingepland maar zoiets is natuurlijk een kansloze missie. Terecht herinnerde Pappa aan historische protesten tegen iets soortgelijks. We begonnen de dag dan ook in het fitnesscentre van het hotel. Terwijl Marc en Esther daar sporten bestellen Joost en ik in het bussinesscentre kaartjes voor een bezoek aan de USS Midway. Henk en Annet zijn ons daarin voorgegaan en wij wilden het toch ook echt niet missen. Na een heerlijk ontbijt, waarbij men zelfs zo vriendelijk was de aardappelen met spek te vervangen door fruit, vertrekken we dan ook richting San Diego voor een bezoek aan het USS Midwaymuseum. Het was gisteren toen we hier aankwamen al donker. Nu zien we dat we op een prachtige plek zijn en vlak bij zee. We hadden eigenlijk geen voorstelling bij San Diego maar het is een echte grote stad. Het verrast ons zoals Brisbane dat eerder in Australie deed in positieve zin. Een echte grote stad met exotische sfeer. Veel palmen. En direct aan de kust. De stad wordt duidelijk beinvloed door de marine en luchtmacht die er gevestigd is. We zien veel helicopters vliegen maar ook straaljagers maken kennelijk oefenvluchten boven de stad alsof het niets is. Garmin brengt ons feilloos bij het parkeerterrein recht voor de USS Midway. De Rough Guide had gezegd dat je voor een bezoek een uur of vier tot vijf moest uittrekken en dat je dan nog niet alles had gezien. We wilden dat niet geloven maar ten onrechte. De USS Midway is een vliegdekschip dat gebouwd is tussen 1943 en 1945 en tot 2004 dienst heeft gedaan o.a. operatie Desert Storm in 1991. De sfeer is enigszins die van de Vlootdagen in Den Helder. Aan boord waren steeds ruim 4500 man en 70 vliegtuigen. Als je binnenkomt krijg je een audiotour. Er zijn mannen met gele petjes. Over het algemeen zijn dat veteranen die ook op het schip gediend hebben. Zij werken daar als docent en leggen op verschilende punten iets uit. Zo was er een die uitvoerig en aanschouwelijk uitlegde hoe een vliegtuig vanaf een vliegdekschip kan opstijgen. Wij hebben nooit geweten dat dat in feite met een soort katapult gaat die op dit schip stoom aangedreven is en dat er minimaal zo'n zes mannen (tegenwoordig ook vrouwen vertelde de krasse knar) naast de piloot aan te pas komen met elk een heel eigen rol. Het vliegtuig wordt dubbel vastgezet waaronder met een "dogbone", dit is een pin die de vorm heeft van...Inderdaad! Het toestel wordt driedubbel gecheckt, daarna gaat de motor op vol vermogen draaien, de eerste beveiliging wordt losgehaald maar de dogbone zit nog vast. Dan wordt de stoommachine in werkking gesteld. Door de druk daarvan knapt de dogbone en wordt het vliegtuig afgeschoten terwijl het op vol vermogen draait. Daarom is er maar zo'n korte opstijgbaan nodig. Elk van ons had zo zijn eigen interesses. Marc vond alles even boeiend en aan het eind bijna niet mee te krijgen. Joost was gefascineerd door de omvang en de veteranen, Esther met name door het gedeelte waar de hele huishouding gevestigd was, de keuken, de tandarts, het ziekenhuis, de wasserij, de kleermaker en de chaplains office. De chapel was klein maar ze deden er wel 65 diensten per week. Zelf vond ik het onvoorstelbaar hoe zo'n moloch over de wereldzeeen heeft kunnen varen. De lengte overtreft vier voetbalvelden. Bijzonder hoe zo'n gemeenschap heeft geleefd. De leeftijd van de bemanningsleden was rond de twintig. De oudste aan boord was de kapitein en die was meestal niet ouder dan 43. En die mocht niet worden tegengesproken. Het schip is verouderd en doet nu dienst als museum. De nationale trots spat ervan af. We nemen deel aan een rondleiding over de brug. De gids had zelf een van de tentoongestelde vliegtuigen gevlogen. Als er kip op het menu stond waren er 1300 kippen nodig. Om een uur of vijf bereiken we weer ons hotel waar we zwemmen en borrelen bij de ondergaande zon en dit verslag schrijven. Straks gaan we eten aan het strand.