Sunset over Antelope Canyon

We zijn op weg van Lake Powell naar de Grand Canyon. Lake Powell is een prachtig kunstmatig meer in het gebied van de Navajos. De Glenn Canyondam die het meer bepaalt, hebben we eerder al besproken. Gisteren hoorden we dat men drie jaar langer dagelijks beton heeft gestort om deze dam te bouwen. De dag begon wat bewolkt. Voordeel daarvan is dat het minder heet is maar nadeel dat het wat drukkend is; hoofdpijnweer. We ontbijten in de rainbowroom waar zowel oatmeal als heerlijk omeletten verkrijgbaar zijn. Na het ontbijt belden we Opa en Oma en spoeden we ons vervolgens naar het bussinesscentre om tickets voor Universal Studio's Hollywood te bestellen via internet. Dat scheelt wachten bij aankomst en bovendien kun je dan tickets met een fastpass bestellen. Die kunnen bij de entree uitverkocht zijn. Dat scheelt veel in de rij staan. We kregen deze tip van een erg aardige Belgische familie die we de vorige avond hadden ontmoet. Het lukte dus vrolijk gingen we op weg naar Antelope Canyon. Ook die wordt beheerd door de Navajo's net als Monument Valley. Toen we daar aankwamen begon het te regenen. Opnieuw regen in de woestijn en de Navajo's sloten de Canyon voor onze neus en die van talloze wachtenden. "We shall see how it goes". Een vrije dag kennelijk want toen we het een paar uur later bij stralende zon weer probeerden was het hek dicht. Niet getreurd want er is meer moois te zien en zo reden wij naar de Horseshoe Bend in de Coloradorivier. Hier maakt de rivier een bocht om een een hoge rots heen en zoals de naam al zegt heeft die bocht de vorm van een hoefijzer. Je kijkt er van bovenaf op. Grappenderwijs riep Esther op het parkeerterrein: he Tim! Maar die was daar niet, maar toch (toeval bestaat niet) de familie Overgaauw was wel degelijk ook bij de Horseshoe bend! Ze zaten er al op de rotsen te kijken toen wij aankwamen. Marc nam met Tim en Jelle even de laatste transfers van Feyenoord door. Wederom over en weer een groepsfoto genomen. En toen was het tijd voor lunch. We wilden lunchen in Page maar toen we langs een enorm Walmart kwamen leek picnicken ook wel een leuk idee. Wat een winkel was dat. Van Cola en andere blikjes hadden ze een enorme stellage gebouwd die de Olympische ringen voorstelde. Hele paden met alleen cornflakes, cruesli en andere cereals. We kochten twee broden en elk een beleg. Daarmee reden we naar Antelope point, een plek aan het meer, waar we onze broodjes opaten. Heerlijk en gezond en op een unieke plek! het was op die tocht dat we zagen dat de Navajo's de zaak hadden gesloten voor deze dag! We reden terug naar het hotel waar we de rest van de middag op het strand bij het meer doorbrachten. Toen was de bewolking ineens een voordeel. Het was ruim warm genoeg om te zwemmen en op het strand te liggen maar je brandde niet weg. Het was er heerlijk. Al te snel was het half zes en tijd om te douchen want om kwart over zes zou de boottocht beginnen. Die boottocht is een aanrader. Het was de kortste die ze hadden (anderhalf uur) en de enige die rond sunset ging naar Antelope Canyon. Zo kwamen we daar dus toch nog. Als de boot vaart maakte werden we achtervolgd door mensen op waterscooters die toeren uithaalden op de golven die de boot veroorzaakte. Spectaculair gezicht. En we werden ingehaald door een politieboot met gillende sirene. Vanuit het weidse meer ga je de canyonarm in en die wordt steeds nauwer en steeds hoger met prachtige natuurlijke tekeningen op de wanden. De rode kleurvariaties worden veroorzaakt door ijzeroxide ofwel roest! alles is hier rood dus er is vast veel ijzer in de bodem. Toen we uit de Canyon reden overspande een fantastische volledig en scherpe regenboog de Canyonarm. Hij was scherp en had ook een schaduwboog. De zon ging onder en gaf een magnifieke licht van waardoor het leek alsof de top van de rotsen geel gekleurd was en als het ware gloeide. Onder de indruk kwamen we van de boot. We dronken een borrel in de bar om daar tegelijkertijd David Beckham onder de Tower Bridge te zien doorvaren met het Olympisch vuur. De openingsceremonie werd hier verlaat uitgezonden. Joost proefde er vier Californische wijnen om alvast een fles te kopen die we ook bij het diner konden drinken. We onderbraken het kijken voor het diner in het Rainbowrestaurant. Esther kon vanuit de meest strategische hoek aan tafel de ceremonie in de gaten houden. Precies op tijd om de Nederlandse delegatie te zien binnenlopen waren we terug in de bar. Het was weer een prachtige dag.