Papillon helikopter en Heat hotel

We zijn inmiddels helemaal aan het tijdsverschil gewend. Als onze wekker vanochtend om half zeven gaat, vinden we dat best vroeg. De inchecktime van onze gereschedulde vlucht is half acht. Het vliegveld ligt gelukkig om de hoek. Vijf voor half acht vertrekken we. Als we aankomen is het al druk. We hoeven niet opnieuw in te checken maar moeten wel nogmaals de flightsafety film bekijken. Dan duurt het wachten verder maar heel kort. In no time worden we afgeroepen en gaan we naar onze helikopter. Er gaan zes personen in. Je wordt precies zo ingedeeld dat het toestel in evenwicht is. Iedereen van ons zat achterin het toestel. Terwijl we veilig door iemand van de 'ground crew' werden geinstalleerd, zagen we hoe andere helikopters naast ons opstegen. Het gaat nu echt gebeuren! Allemaal hebben we onze headsets opgezet. 'Allright folks here we go' en 10 lawaaierige seconden later zaten we in de lucht. De helikopter vloog eerst over een groot stuk bos, waar veel dieren zaten die wij helaas niet gezien hebben. De Grand Canyon is niet alleen maar canyon maar ook grote stukken bos en woud. Tien minuten later zagen wij in de verte de canyon al opdoemen. 'Get your cameras ready guys, just a few seconds'. En inderdaad, binnen enkele tellen vlogen we er pal boven. De canyon is vanuit de lucht nog machtiger en groter dan vanuit de vista points die we gisteren waren gepasseerd. Grote kloven en diepe dalen wisselen elkaar af. De Colorado river is van bovenaf veel beter te zien dan vanaf de trailpaden. Een enorme, met bruin water gevulde rivier, kronkelt als een soort slang dwars door de canyon heen. Wij begrepen nu ook heel goed waarom de rivier de 'essence of life' word genoemd. Alle rotspartijen staan om de rivier. Inmiddels had de piloot het bandje ingezet met daarop een mannelijke Nederlandse stem die ons het ontstaan van de canyon nog eens haarfijn uitlegde. Het bekende verhaal over miljoenen jaren van erosie en verschuivende aardplaten werd weer verteld. De tijd vloog letterlijk en figuurlijk voorbij. Voor we het wisten werd de koers richting de luchthaven weer ingezet. Joost, Esther en Marc waren de enigen die een microfoontje op hun headsets hadden en wisselden samen alle opgedane ervaringen uit. De piloot vroeg of we hadden genoten waarop wij allen met een volmondig 'yes' antwoordden! De landing verliep soepel en we kochten in de winkel de vooraf gemaakte foto met ons voor de heli. We reden naar het hotel waar we een lekker continental breakfast nuttigden. Na het ontbijt speelden Marc en Joost respectievelijk nog een spel herten schieten en pinball in de game hall. Op de kamer kwamen we erachter dat Marianne Vos het eerste goud voor Nederland in de wacht had gesleept. Altijd leuk om te horen. Omdat het volgende hotel minder ver bleek dan gedacht hadden we nog tijd over en maakten we nog een mooie wandeling langs de steile klippen van de canyon. Deze kon echter niet de zojuist gemaakte vlucht evenaren. In het visitorscenter kijken we nog naar een prachtige film, natuurlijk weer over de Grand Canyon. Na de film was het tijd geworden om te vertrekken richting Lake Havasu. Dit is namelijk nog wel 230 miles rijden. Het is inmiddels 2 uur. De lunch bij de welbekende gele M smaakt heerlijk en de rit kan beginnen.
We rijden vandaag een kleine 400 km tot Lake Havasu over de beroemde route 66 die Amerika van Oost naar West verbindt. Als we vertrekken uit Grand Canyon is het daar 69 graden Fahrenheit. Bij aankomst in Lake Havasu is het 103 graden. De tocht is weer door de woestijn gegaan. Het Heat hotel is een aangename verrassing gelegen aan London Bridge! Een brug die echt uit Londen komt zegt Joost en ook een Europese stijl heeft. Enigszins apart in dit woestijn stadje. De kinderen hebben een mooie kamer maar Joost en ik een fantastische suite. Wat een genoegen. We maken eerst het verslag en gaan zometeen een borrel drinken met zicht op London Bridge!We zullen zeker de helikoptervlucht weer bespreken. Wat een enorme ervaring was dat.