Onverwachte ontmoetingen

Vandaag reizen we van Monterey naar Santa Barbara. We verlaten de De Anza Inn met een ontbijt. Zelden zagen we zoveel mensen ontbijten op zo weinig vierkante meters. Het optimum aan ontbijtefficientie werd hier bereikt! En dat met een enkel personeelslid en uitsluitend wegwerpbordjes en bestek! Marc was slimmer dan wij. Hij laadde zijn kartonnen bordje vol, nam een sapje en ging retour naar de kamer! Het eerste programmaonderdeel was de 17-Mile drive. De folder beloofde ons het most awesome coastal landscape ever. Dat was dicht bij de waarheid maar hield geen rekening met wat wij later deze dag nog zouden zien. De 17-Mile drive loopt over prive terrein -je betaalt dus ook toegang om daar te mogen rijden- en kent een flink aantal vistapoints. Je rijdt langs de huizen van echt rijke mensen. Maar bovenal rijd je langs een prachtig stuk van de kusten en door drie golfbanen. De eerste stop langs de kust werden we al direct verrast door een eekhoorn. De zeemeeuwen zouden ons de hele dag begeleiden. We stopten een flink aantal keren om de kustlijn vanuit verschillende gezichtspunten te bewonderen. Er was een birdsrock vol met aalscholvers maar ook keken we bij de driving range van Spyglass Hill. Aanvankelijk dachten we dat iedereen hier fantastisch golft. Maar er volgden tot onze geruststelling ook wat afzwaaiers. Je kreeg er zin van het ook te proberen! Aan het einde van de driving range liepen doodgemoedereerd twee herten. Die maakten zich niet druk over de ballen die hen ogenschijnlijk dicht naderden. Kennelijk was het gras daar groener. Ze bleven ongedeerd. Daarna door naar de Lone Cypres. Een eenzame boom op de rotspunt met een prachtig silhouet. We sloten, geheel conform de adviezen van Henk en Annet, af met een lunch op de golfbaan van Pebble-beach. Wat een baan is dat en met een prima restaurant, zo niet het beste waar we tot nu toe gegeten hebben. Heerlijke tonijntartaar en natuurlijk burgers. Hier zie je enorme luxe en rijkdom. Marc vergaapte zich aan de auto's die er stonden. Iedere flight heeft een eigen caddy mee die de tassen weer naar het golfkarretje brengt, de vlag uit de hole haalt, de bunkers aanharkt en foto's van de groep maakt. Wat een contrast met de zwervers die in San Francisco uit de vuilnisbakken aten en op straat sliepen. Gesterkt gingen we op weg. Nu begon het echte werk, een bijna 400 km lange tocht langs Highway 1 door Big Sur en vervolgens Highway/Freeway 101 naar Santa Barbara. De route loopt vlak langs de kust, er zijn enorm steile kliffen, grote hoogteverschillen en steeds afwisselende uitzichten. Ook hier zijn talrijke vistapoints. Het ene nog adembenemender dan het andere. Het meest adembenemend was dat bij een hoge brug. Daar kon je hoger klimmen voor een ideale blik op de brug. Esther ging voorop. Maar na een meter of tien slaakte ze een luide kreet: een slang! Ze stormde omlaag, dwars door Marc heen. Iedereen terug. Dat wil zeggen terug omlaag, behalve Marc! Die ging terug omhoog. Hij baalde dat hij niet voorop liep en ging tot afgrijzen van Esther en mij kijken of hij de slang nog zag! Helaas voor hem en gelukkig voor ons was dat niet het geval. Marc wilde een gedetailleerde beschrijving maar Esther kwam aanvankelijk niet verder dan groengelig! Dat leverde de slang de naam ADOslang op. Maar uiteindelijk kwam ze tot de conclusie dat hij toch wel een soort zandkleur geweest moet zijn. Dat vond Marc aannemelijker. Er bleken op deze zelfde plek ook veel hagedissen te zitten en ook die zag Esther eerder dan Marc. Daarmee werd zij tot reptielenliefhebber verklaard. We reden verder en zagen ook vanaf de kust weer walvissen. Een beetje tegen het einde van Highway 1, vlak voor de snelweg begon, zagen we heel veel auto's en mensen. Dat moest wel een bijzonder vistapoint zijn. En jawel, een hele kolonie elephantseals op het strand. Het zijn een soort zeehonden met een klein slurfje. Die hadden we echt nog nooit gezien. Wat een enorme beesten zijn dat. Er schijnen er 15.000 te leven in deze omgeving en dat terwijl deze dieren vlak voor het begin van de twintigste eeuw bijna uitgestorven waren omdat ze gejaagd werden voor hun olie. Deze kolonie is er pas vanaf 1990. Ze zijn enorm agressief en volgens Marc zie je ze nooit in dierentuinen omdat ze daar niet te hanteren zijn. Om de haverklap gingen er twee met elkaar in gevecht. Ze richten zich dan helemaal op alsof ze de ander willen laten zien dat zij de grootste zijn. Dan vallen ze aan op elkaars nek. De nekken zitten vol littekens. Uiteindelijk derft er een het onderspit en die trekt zich dan terug en gaat een stukje verderop liggen. Dat was het laatste vistapoint. Toen werd het tijd om op te schieten. Onze vriend Garmin gaf als aankomsttijd in Santa Barbara aanvankelijk een uur of zeven maar inmiddels had hij besloten dat we er tot negen uur over zouden doen. En dat klopte, op tien minuten vertraging vanwege wegwerkzaamheden na, precies. We zagen de zon het avondlicht prachtig rood kleuren boven de geelgekleurde bergen. Marc vond een country and westernzender op de radio en we genoten. Gelukkig heeft ook dit hotel een buurman met een steakhouse. Een Hawaiian steakhouse. Hij had inderdaad kip met ananas maar ook een saladebuffet voor het Theresagevoel. Misschien moet hij voor het snijden van de groente en vooral de paprika wel even bij Stefan in de leer. Maar het smaakte na zo'n avontuurlijke dag weer prima!